Het leven is een wonder.
Een aaneenschakeling van vele wonderlijke wonderen.
Een lange ademtocht vol licht en liefde.
Vlinders, vogels, wolken, kleur.
Een lente vol ontplooiing.
Een zomer van uitbundigheid.
Een herfst van ingehouden adem en uitspattingen in kleur.
Maar het leven is ook de winter.
Kaal en naakt, kil en stil, licht en wit.
Leeg van woorden.
Uitgeblust.
Eindeloos wachten.
Kaal.
Zwart.
Rust.
Leeg.
Weg.
Slapen.
Het leven is ook een struikelpad.
Een slingerdans, een dwaalwoestijn.
Vol breuken en gebrokenheid.
Vol losse eindjes en open vragen.
Vechten tegen regen, wind, duistere dromen.
Worstelen.
Vechten.
Bidden tegen de klippen op.
De weg is krom en kronkelend.
De nacht is zwaar en duister.
Vele, zwervende, zwalkende vragen, vertroebelen het uitzicht.
De zinnen zijn los gelaten.
De woorden dansen ongeremd.
De letters dansen los en vrij.
De ziel is leeg.
Het hart verward.
Het zicht vertroebeld, slechts enkele stappen verder dan de eigen voeten.
***
Iets minder poëtisch verwoord, maar ja, in meer of mindere mate, zo voel ik mij persoonlijk momenteel.
In de winter, in de schemer, in een vreemd niemandsland van met name lichamelijke ongemakken. Zodanig dan het invloed heeft op mijn functioneren, zij het nog in lichte mate, maar zeer zeker in de uitingen die ik op dit Weblog/Blog doe, de laatste tijd.
Maanden, bijna een jaar al weer.
Minder woorden, minder poëzie, minder gedachten, minder gedichten, minder vergezichten, minder dromen. Wel heel veel beelden, min of meer als compensatie, hoewel ook fotografie een inmiddels aardig uit de hand gelopen hobby is geworden.
Maar vanwege de vragen, in de kring van kennissen, dan wel meelezers op dit Blog, nu maar eens een opening van zaken. Niet vaak ben ik zo persoonlijk, maar deze keer moet het maar even. In het openbaar. Voor wie er van weten wil. Even in het kort dan.
***
Enkele jaren geleden (eind 2012 / begin 2013) heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts en vervolgens de neuroloog i.v.m. slaapproblemen.
Niet goed uitgerust wakker worden.
Er heeft toen een slaaponderzoek plaatsgevonden in het ziekenhuis.
De conclusie na een maandje wachten was, dat ik last had van een variant van rusteloze benen, maar dan met name 's nachts.
Officiële naam: PLMD (periodic limb movement disorder).
Ik heb daar pillen voor gekregen.
En dat hielp ook.
Althans, enkele jaren.
Vorig jaar heb ik echter weer aan de bel getrokken, want ik werd weer steeds moe wakker.
In september wederom een slaaponderzoek gehad.
Conclusie: lichte mate van apneus (ademstops), ernstige mate van arousals (net niet wakker worden), waardoor je niet goed in je diepe slaap komt, en dus niet goed uitrust.
De oplossing: slapen met een CPAP-apparaat.
Althans, zo werd gezegd.
Het betekent dat je met een masker op, een soort tegendruk krijgt, waardoor je tong niet tegen je huig komt en je ademhaling dus niet meer stopt.
Alleen, bij mij hielp het niet goed.
Vele maskers verder.
Heel veel lekkage.
Nog steeds moe.
Het mag dan wellicht voor de apneus helpen, maar niet voor de arousals.
Dus, dit jaar weer aan de bel getrokken bij de slaaparts.
Wederom een slaaponderzoek in het ziekenhuis in september jl.
De eerste helft van de nacht met slaapmasker, de tweede helft zonder.
Conclusie na een maandje wachten: met masker meer apneus dan zonder.
Dat kan éénmalig zijn geweest.
Maar nog steeds veel arousals, zoals verwacht.
Vreemder nog was, dat ik nu (in tegenstelling tot vorig jaar), wel weer beenbewegingen had.
Heel veel zelfs, meer dan vijftig per uur, zelfs af en toe op videobeeld te zien.
Dat is dus sterk verergerd het laatste jaar, ondanks de medicijnen die ik daarvoor slik.
Inmiddels is de druk in het apparaat verhoogd en ben ik aan het experimenteren met meer en andere medicijnen, met nog meer slaapproblemen tot gevolg ...
Het valt nog allemaal niet mee dus.
Zacht uitgedrukt.
Dan, daarnaast allemaal, heb ik in februari ook nog eens aan de bel getrokken bij de huisarts i.v.m. geconstateerde ademhalingsproblemen bij zwaardere inspanningen, met name op de fiets. Ik fiets altijd en overal, in weer en wind, maar ik merkte de laatste maanden dat ik bij het tegen een dijk omhoog fietsen, lang stond uit te hijgen.
Na vele testen (bloed prikken, longfunctietest, fietsproef, longfoto), waar niets uitkwam, doorverwezen naar een longarts, waar uiteindelijk in juli van dit jaar de uitslag kwam.
Chronische longembolie.
Direct en waarschijnlijk levenslang aan de bloedverdunners.
Oorzaak onbekend.
Het laatste halfjaar meer dokters- en ziekenhuisbezoeken gehad, dan in de rest van mijn leven.
***
Dit allemaal, alles bij elkaar, geeft veel moeheid, slaapgebrek, concentratieproblemen.
Op mijn werk functioneer ik, mede omdat ik nog steeds fiets, en dus goed wakker wordt.
Maar 's avonds ben ik niet zoveel meer waard.
Aan de vruchtbare levensfase van de laatste jaren, in de zin van het zoeken naar woorden, het verzamelen van ideeën, het ordenen en formeren van gedachten, kom ik niet veel meer toe.
Heel vaak heb ik de laatste jaren, na het opstarten van dit Blog, het, toch wel wat vreemde, idee gehad: 'you are running out of time' ...
Nu snap ik dat pas.
Geen woorden meer.
Of, zoals de titel van deze ontboezeming luidt: 'Leeg van woorden'.
Natuurlijk zijn er wel woorden, anders zou ik dit niet op kunnen schrijven.
Maar de ideeën, de inspiratie, de kettingreactie van gedachten, gedichten, verhalen, ze lijken op.
Uitgeblust.
Opgedroogd.
Jammer, maar helaas.
Ik zal er mee moeten leren leven.
Wat ik de laatste weken heb gedeeld aan woorden, het kostte me heel veel moeite, dagen zelfs, wat vroeger in een uurtje kwam, als een oprisping, een opwelling.
Ik blijf er nuchter onder.
Het zij zo.
Af en toe komt er nog wat.
Bruist er nog wat omhoog.
Welt er nog iets op.
En probeer ik te vangen.
Te weken, te wegen, te vormen.
Te delen.
En soms ook niet.
Soms kriebelt dat wel.
Maar.
Ik heb er vrede mee.
Ik geef het over.
Ik laat het los.
Ik zie genoeg.
Buiten.
In de stilte.
Aan licht.
Aan kleuren.
Aan leven.
Dat probeer ik te vangen.
Te vormen.
Te delen.
Kijk eens.
Het leven gaat door.
Ook zonder mij.
En mijn woorden.
Ik zie het.
Zie jij het ook?
Herken je het leven?
Let op, het duurt maar even.
Tot het winter wordt.
En kil.
En stil.
Of toch niet?
Want God ...
En stilte ...
Je weet toch wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten