ik
worstel
met woorden
en tracht
voortdurend
het wonder
van licht
te vangen
in beelden
ik graaf
in de diepte
naar een poging
tot oorsprong
ik reik
bij voortduur
voorbij
mijn eigen
kijken
en verstand
ik voed
met liefde
het verlangen
naar verder
dan de horizon
maar
hoe verder
ik reik
en hoe harder
ik jaag
ik schiet
telkens weer
tekort in
omarmen
ontleden
begrijpen
en delen
het is
te veel
te ver
te wijd
te diep
te groot
te ondoorgrondelijk
voor wat ik
bevatten
kan
ik
geef
mij maar
over
laat mij
overwinnen
door het hoge
en diepe
het verre
het grote
het uitgestrekte
het onbegrijpelijke
onbevattelijke
wonder
van alles
buiten
mij
ik kniel
bescheiden
in het stof
ik buk
bewust
voor al
wat klein is
en raap
zo
hier
en daar
wat woorden
op
ik
wik
ik weeg en
geef weer
door en zamel
ook wat zaadjes
in van lente
groei en licht
het leven
op bevroren
beelden
zoals
het zich
ontvouwt
het wonder
van alles
zoals
het
is
ik
leef
de tijd
zoals
het komt
en
luister
anderen
uit in
hoor en
wederhoor
of juist
veelzeggend
zwijgen
en deel
weloverwogen
van de stilte
het verlangen
en het wonder
van samen
komen
zonder
logica
of verstaan
alleen
maar zijn
en luisteren
naar wat
nog niet
gezegd
wil worden
en zie
voorwaar
ook dat
is goed en
waarde
vol
het raakt
zo maar
de randen
van de eeuwigheid
het levert
af en toe wat
vergezichten op
het houdt
voorwaar
een smeulend
vuurtje
brandend
in de stilte
van een
toch wel
donkere
nacht
Al deze woorden op een rij, raken de snaren van mijn ziel. Dank!
BeantwoordenVerwijderenDank voor de dank, Anne, en de 'resonantie' ...
Verwijderen