Softlight

Het eindigde vandaag zo mooi.

Zo vurig.

Zo vlammend.

Zo spectaculair.

Dat volgt later.

In gevangen beelden.

Maar.

Het was vandaag.

Heel de dag.

Zulk mooi licht.

Zo mild.

Zo zacht.

Zo licht en luchtig.

Maar tegelijk intens.

Overweldigend.

In combinatie met de ijskristallen

Van de nacht.

Ook dat volgt later.

In beelden.

Veel soorten beelden.

Moeilijker te vangen.

Want zo divers.

Maar nu eerst.

Die tussenfase.

Vlak voor die overweldigende luchten.

Ik was in het bos.

Alblasserbos.

De zon daalde al vroeg.

Rond half vier.

Maar de hemel waaide vol.

Van wolken.

Vlagen wolken.

Ik was al weer op weg naar de uitgang.

De zon in mijn rug.

De bomen er tussen.

En daar aan de rand.

Bij de weilanden.

Een sloot ertussen.

Daar zag ik het.

Een hemel.

Vol van explosieve wolken.

En de sloot tussen ons in.

De spiegelsloot.

Wonderlijk mooi.

Soft.

Zacht.

Zwijgend.

Maar intens.

Het was een zachtzijden voorproefje.

Van het felgekleurde spektakel.

Wat zich al aan het opbouwen was.

Ver achter mij.

Verborgen door de bomen.

Getemperd door het licht.

Dat doofde.

Aan het einde.

Van een mooie dag.

Kom.

Ga mee.

Heel even.

Op reis.

Op kousenvoeten.

Sta even stil.

En mijmer mee.

In een oase.

Een zachtlichtgedicht.

Een beeldverslag.

Een lovend zwijgen.

Een dankbare buiging.

Naar boven.

Terug.