I think I'm in love ...

I think I'm in love ...

Zo'n zinnetje.
Onder het ontbijt.
Alleen, in de stilte van de huiskamer.
Valt het zomaar binnen.

Niet hard, maar zacht.
Het vleit zich.
Het nestelt.
Heel intiem en transparant.
Het werkt als een katalysator.
Het roept nieuwe gedachten op.
Veel trage gedachten.
Mijmeringen.

I think I'm in love.

Engels.
Zo maar.
Waar komt het vandaan?
Denken en liefde, gaat dat wel samen?

I think I'm in love.

Ja natuurlijk.
Gebiologeerd door het leven.
Ontdaan door de liefde.
Overwoekerd door emoties.
Naakt en kwetsbaar in je eigenste ik.
Een leven gedeeld, het leven geopenbaard.
Verwonderd over het bijzondere wonder van nieuw leven.
En alles wat maar zomaar groeit en bloeit.
Sporen die je na mag laten.

Maar.
Ineens zie je het.
Helder als kristal.
Het gaat verder dan dat.
Het is breder dan je eigen kleine kringetje.

I think I'm in love.

Zoals je regelmatig stil blijft staan.
Midden in de hectiek.
En tot jezelf durft komen.
Vol verbazing luistert.
Ademloos en bedachtzaam.
Altijd achter de dingen zoekt.

Zoals je kijkt naar de wereld om je heen.
Vol van kristallen wonderen.
Vol van bijzonder licht.
Vol van geheimzinnige schaduwen.
Vol van weldadige rust.

Zoals je alles ervaart.
Zoals je als het ware huppelt, traag, langs de snelweg van het leven.
Niet over die weg, waar alles raast en tettert, in de file van elke dag.
Maar erlangs, door het wuivende gras, de weelderige bloemen.
Onder het ritselende bladerdak van stoere, statige bomen.
Langs het kabbelende water, met de mysterieuze spiegelingen.
Onder de door velden van wolken steeds wisselende hemel.

Zoals muziek je ineens intens kan doen leven.
Vibraties oproept van geluk.
Ongrijpbaar voor verstand en logica.
Maar peilbaar tot op de bodem van je sidderende hart.

Zoals je alles opdrinkt.
Aan kleuren en variaties.
Zoals je alles leest wat dieper gaat dan dagelijkse kost.
Zoals je altijd aan het graven bent, dieper dan ooit te bevatten is

Zoals je beelden van die werkelijkheid als uitsnedes vastlegt.
Steeds maar door.
Wonder op wonder, variatie op variatie.
Indrukken van de tijd, meesterwerken van de materie.

Zoals je woorden probeert te geven.
Aan gevoelens diep van binnen.
Aan het grote mysterie buiten je.
Aan de vragen, aan de worstelingen, aan de ingehouden tranen.

Zoals je overal doorkijkjes zoekt.
Hemelschitteringen ontwaart in ondiep water.
Sterrengeflonker in een diepzwarte nacht.
Kleurige wolkenkastelen als klatergoud van de wisseling van dag en nacht.

Zoals je altijd wil blijven graven.
Achter de realiteit wil kijken.
Zoals je altijd luistert naar meer dan er gezegd wordt.
Zoals je worstelt met metaforen.
Zoals je waarheid wilt benoemen in al zijn facetten, als een kostbare diamant.
Zoals je werkelijkheden in laagjes probeert af te pellen.
Ook al weet je dat het ondoenlijk is.

I think I'm in love.

Met de hele werkelijkheid.
In zijn overweldigende schoonheid.
In zijn volheid van natuurlijke rijkdommen.
Maar ook middenin de tekorten.
De open en onbeantwoorde vragen.
De harde werkelijkheid van ziekte en dood.

Want het is een spiegel.
Wazig, zeker.
Mysterieus.
Wonderlijk.
Ondoorgrondelijk.
Maar ontegenzeggelijk.

Als je het ziet, dan zie je het.
Overal.
Aanwijzingen.
Vergezichten.

Als je het niet niet ziet, dan leef je er langs heen.
En kan niets je overtuigen.
Al ligt het voor de hand.
Al struikel je er over.

I think I'm in love.

Ik heb lief.
Ik heb de dingen lief.
Ik heb de mensen lief.
Ik heb de wereld lief.
Ik heb het leven lief.
Ik heb mezelf lief.

Ja.
Ik schiet tekort.
Altijd.
Dat weet ik.
Maar het is geen reden om niet lief te hebben.
Want het is zaad.
Zaad dat gestrooid is.
Een wonder dat geboren is.
Een verhaal dat ooit begonnen is.
Een leven dat niet zal eindigen.

I think I'm in love.

Liefde is de grond, de bodem, het fundament van dat geloof.
Dwars door alle kieren, gaten, kuilen en spleten, zal het blijven groeien.
En de Oorsprong ervan ligt buiten mij.
Ongrijpbaar en onverklaarbaar.
Maar daarom niet minder waar.

Dat Mysterie dat met metaforen strooit.
Dat aan de lopende band doorkijkjes biedt.
Dat lessen leert door het leven.
Dat woorden waarde geeft.
Dat groei wil bieden.
Dat liefde offert.
Dat werkelijkheid werd.
Dat leven geeft.
Dat liefde is.
Dat is.
Altijd.
Overal.

Maar niet direct.
Altijd omfloerst.
Vol sluiers.
Achter de wolken.
In een schaduw.
Als een zucht.
Overwoekerd door een andere realiteit.
Onzichtbaar voor tekort schietende ogen.
Onaantastbaar voor materie.
Voorbij de tijd.

I think I'm in love.

Soms wil ik mij laven aan de stilte.
Zo overweldigend is die andere werkelijkheid.
Soms zou ik weer kind willen zijn.
Zo open en onbevangen.
Het leven tegemoet.
Soms zou ik een licht willen zijn.
Zo helder en aanstekelijk.
Soms zou ik het van de daken willen schreeuwen.
Zie je het niet?
Zie je het echt niet wat ik zie?
Soms zou ik mee willen drijven met de wolken.
Zo maar even vast vooruit willen kijken in de hemel van straks.
Een voorproefje.
Maar ook antwoorden zoekend voor de vragen van vandaag.
Soms zou ik de diepe, donkere stilte van het universum willen doorgronden.
Tot morgen door willen dringen.

Maar.
Soms kom ik ook adem tekort.
Nu, hier, in deze werkelijkheid.
Van alle voorproefjes, alle vingerwijzingen, alle doorkijkkunst, alle hemelse melodieën.
Alle tussen-de-regels-lesjes.
Alle om-de-volgende-hoek-hoop.
Soms heb ik tijd te kort.
Om alles te zien en te doorgronden, alle dubbele bodems te ontdekken.
Het kriebelt van de drang naar meer.
En dan bid ik maar om genoeg om van te leven.
Met beide benen.
In het hier en nu.
Van elke dag.
Dat is al een wonder op zich.
En een kunstje dat nooit ophoudt.
Dat geloof ik.

I think I'm in love.
With everything.
With anyone.
With the One.
Deeper than deep.
Yeah ...
I'm very sure.
I believe.
I know.
Now.