Een weids vergezicht over de weiden.
Daarvoor een hek.
Een bordje.
Een latijnse spreuk.
Met een diepte zonder weerga.
Het mag er zijn.
nihil sine Deo
Niets zonder God.
Het noopt tot mijmeringen.
Gedachten vermenigvuldigen.
Een tijdperk sluiten we af.
Een nieuw jaar staat voor de deur.
We stappen zo de drempel over.
Met veel herrie en bombarie.
Met wensen aan elkaar.
Met zwijgen.
De wereld schudt en beeft.
Het nieuws beheerst ons leven.
En lijkt ons tegelijk niet meer te raken.
Het is allemaal ver weg.
En telkens is er ander nieuws.
Wij vergeten zo snel.
Wij staan niet lang stil.
Wij willen door.
Maar wie zijn wij?
Niets, lucht, leegheid, ijdelheid.
Ten diepste.
In onszelf.
Voorbijgangers.
Vallende sterren.
En toch.
We zijn gewild.
Bedacht.
Bedoeld.
Geworden.
Geboren.
Er is een Oorsprong.
Een Ontwerper.
Een Aanwezige.
Een Eeuwige.
Wie zouden wij zijn?
Zonder Hem?
Zonder God?
Ook in dit komende jaar.
De rest van ons leven.
Hij is de dragende kracht.
Hij is het doel van ons leven.
Hij is onze toekomst.
Wat er ook komt.
Waar we ook gaan.
Wat we ook doen.
Niets.
Zonder.
God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten