waar
o
waar
zijn
de woorden
gebleven
verstild
verdreven
verdwaald
verdwenen
waar
is de zin
om zinnige zinnen
te verzinnen
door verzwolgen
de slaap
is van dromen
ontdaan
de hoop
en de visioenen
van weleer
ze zijn
er niet meer
de dichtbron
is wellicht
te ver dicht
geslibd
ideeën
ontsproten
gewogen
geworsteld
ze zijn
verdroogd
vervluchtigd
vervlogen
het hapert
het weifelt
het drijft
naar onbereikbare
verten
stil
het is stil
geworden
in het centrum
van niets
de aarde
zo aards
zo banaal
zo verward
de hemel
zo ver
heen
te groots
om te grijpen
te begrijpen
te vangen
in een web
van struikelende
woorden
het wintert
al te lang
als op dood
spoor
spoor
vergaan
en voorbij
een nacht
vol zwart
een leeg
gedicht
maar
wacht
eens
en luister
wees
even stil
even stil
en geduldig
vat moed
en put hoop
uit wat rest
wat puzzel
stukjes
stukjes
losse flarden
en verstilde
ideeën
wat flonkerend
licht en summiere
hoop
want
in een heel
klein hoekje
van een heel
stil hart
smeult
allicht
nog ergens
een glimmend vuurtje
van verlangen
een sprankje
hoop
een restje
droom
vol diep
verstopte diepte
en wat
vervaagde
vergezichten
morgen
wellicht
later
misschien
wacht maar
en vertrouw
op betere tijden
als het allicht
weer traag
en bedachtzaam
wat beter
draaglijker
en lichter
zal worden
als
de dorheid
van herfst
en de kilte
van winter
weer open
zullen gaan
in de prille bloesem
van nieuwe lente
in de zinderende
zomer van het leven
vol kleur
wie
weet
vlamt
het op
vlamt
het op
wordt het
allemaal
weer wakker
ooit
wellicht
later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten