Het blijft stil

Het thema van de #Bloghop van @Christelijkewebloggers voor de maand maart is: 'God ervaren in je leven'.

Toen ik dat las, begon er iets te kriebelen.
God ervaren in je leven?
Kan dat dan ...?
God ...?

God is toch de Gans Andere?
De Andere Dimensie?
De Onaanraakbare?
De Onkenbare?

En wij?
Wij zijn toch mensen?
Tijdelijk, kwetsbaar, sterfelijk, zwak?
Dat gaat toch niet samen, dat zijn twee andere grootheden?
Dat wil zeggen het Allergrootste en het allerzwakste.
De Almacht en het stof der aarde.

Wij kunnen God helemaal niet ervaren in ons leven.
We zouden het niet aankunnen.
We zouden onmiddellijk de dood sterven.

En ja, ik ken de verhalen, de wonderlijke overleveringen, de mooie dingen die mensen kunnen meemaken of zeggen mee te maken.
Maar het kan gewoon niet.
Niet rechtstreeks.
Niet direct.
Niet in het hier en nu.
God is te groot voor ons.
De kloof tussen ons is te diep, te ver, te breed.
De sterfelijkheid kan de Onsterfelijke niet ontmoeten of ervaren.

Onze dimensie wordt begrensd door ruimte en tijd.
Ons leven is ooit begonnen, wonderlijk ontstaan.
Maar de dood is een grens, waar wij niet overheen kunnen zien.

***


En toch ...
Toch zijn er verhalen.
Toch zijn er ervaringen.
Toch zijn er fluisteringen.
Toch zijn er momenten.
In zeker zin ook ontmoetingen.

Maar nooit direct.
Altijd indirect.
Afgeleid.
In de verte.
Van een afstand.
Vanuit een andere dimensie.

En ja, die kunnen je leven bepalen.
Je stilzetten.
Wakker maken.
Verwonderen.
Veranderen.

***

Voor mijzelf moet ik zeggen dat God mij niet nader komt in de kerkdienst.
Ik verveel mij daar heftig in de stortvloed aan overbekende woorden.
Wat je al weet, raakt je niet meer, al wordt het duizend keer anders gezegd.

En er wordt gedaan of dat, die wekelijkse kerkdienst, de plaats van ontmoeting met God zou zijn.
Voor mij niet in ieder geval.
Het toppunt van verveling.

En het is de vraag of God het ooit zo bedoeld heeft.
God kan niet beperkt worden tot woorden.
Niet gevangen in redeneringen.
Niet gevat in theologie.
Niet beperkt tot overbekende, maar zeer krakkemikkige 17e eeuwse rijmelarijen.

In het licht van de eeuwigheid schieten woorden te kort.

***

Wat dan wel?
Hoe dan toch?
Waar dan ooit?

God heeft het op je leven voorzien.
Op jezelf, als mens, als individu.
Hij wil een relatie, toch, ondanks de kloof.
Hij zoekt de gemeenschap.
Hij wil de verbinding.
Hij wil zichzelf kwijt.

Ja, Hij gebruikt ook woorden.
Zijn eigen Woord.
Zijn eigen Zoon werd mens.
Om de kloof die er is te overbruggen.

Op het moment dat ik dit schrijf is het Stille Zaterdag.
Jezus is aan het kruis gestorven.
De hoop van de discipelen is gesmoord.
In een donkere nacht.
In de stilte van de sabbath.
Maar het is wel net voor de Opstanding.
Zij weten het nog niet.
Maar er smoort iets.
Er gloort iets.
Er wacht iets op ontdekking.
Het offer is al gebracht.
Het licht wacht.
De stilte is zwanger van hoop en van leven.

Ja, de kloof tussen ons en God is te diep, te ver, te breed.
Maar God raakt ons leven aan.
De Liefde zaait leven, hoop, licht, vuur.
Het Woord zal opstaan.
Dat is onze redding.

***

Daarom.
Is het zo mooi.
Die stille week.
Voor ons.
Stil staan bij dit alles.
Stil zijn.
Zwijgen.
Samen.
Met mensen van verschillende kerken.
In verwondering.
Met een hart vol hoop.
Met ogen van geloof.
Met nieuw leven wat zich aandringt.
Zachtjes, niet dwingend.
Stil, niet van de daken geschreeuwd.
Zonder woorden, maar heel basaal.

***

Ja,
God raakt ons leven aan.
Zacht.
Omfloerst.
Niet met drang of geweld.
Maar lokkend.

Mijmerend.
Zoekend.
Tastend.
Mogen we het meemaken.
De afstand blijft, tussen Hem en ons.
Maar de kloof is gedicht.
We zullen het zien.
We kunnen het meemaken.
Want Hij was erbij.
Hij zag ons staan.
Het komt er aan.
Het zal er zijn.
Geloof je het ook?

***

Ja, tot dan.
Ademen wij.
Teug na teug genade.
Zijn er woorden nodig.
Om ons wakker te houden.
Gaat het licht elke morgen weer op.
Bloeit de schepping in al haar uitbundige variatie.
In al haar tijdelijkheid.
Stil, zwijgend, traag, langzaam.
Als teken van hoop.
Als sporen van een diepe belofte.
Heen wijzend naar de Veroorzaker.

***

Ja, tot dan.
Geeft Hij zijn woord.
Vol beloften.
Vol ervaringen van ontmoetingen.
Fluisteringen, aanrakingen, vonkjes liefde.
Vol van volbrachte geschiedenis met het oog op de toekomst.

***

Ja.
Tot dan.
Schuilen wij bij elkaar.
Warmen ons aan de hoop.
Zien wij Hem in de ander.
Mijmeren over de stilte.
Hopen wij over de dood heen.
Verwonderen ons over God die mens werd.
En niemand die het echt doorhad.

***

En dan nog even over de #Bloghop ...
God ervaren?
Ik weet het niet.
God zoeken, zeker, dat doe ik.
In de ijzingwekkende stilte van de dood heb ik Hem ook gevonden.
In de stilte van Zijn schepping zie ik Zijn sporen ook terug.
In het gezamenlijk zwijgen in de stille week herken ik over kerkmuren heen, broeders en zusters, vrienden en familie.
En in Zijn Woord zie ik het Leven bloeien, als nooit te voren.

En voor de rest denk ik, dat wij als christenen, maar niet zo hoog van de toren moeten blazen. Zijn Woord is genoeg, Zijn Geest is onzichtbaar en niet te manipuleren, en Zijn werk gaat altijd door, dag en nacht.
Gewoon zonder ons.

En soms. heel soms, mogen we er iets van merken, proeven, voelen, horen.
Heel zacht, heel fluisterend, haast ongemerkt, zoals ooit in de hof van Eden, suizend als een zachte stilte.

Luister je mee?

Want het Leven zal opstaan ...