En daar waren ze weer.
Mijn vriendjes.
Ze zagen mij.
Eerder dan dat ik hen zag.
Zelfde plekje als eerder, begin vorige maand.
Maar nu zag ik ze van een andere kant.
Ze bleven kijken.
En ik bleef knippen.
Rustig aan.
Toen liepen ze weg.
Samen.
Ik ben nog even rondgefietst.
Door het natte gras gewandeld.
Maar ze waren weg.
Maar toch weer mooi, die gevangen momenten.
De kick van kijken en bekeken worden.
Van een veilige afstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten