ik zou
zo graag
een lichtgewicht
gedicht willen
ontfutselen
aan het licht
en woord voor woord
willen druppelhuppelen
als zegen van de hemel
voor wie maar
horen wil
en openstaat
voor zorgeloze
vluchtigheid
zo bandeloos
en vrij zo luchtig
en zo vrolijk zo
dartel en doortinteld
van de vreugde
van het leven
licht en fleurig
en haast
transparant zo
flinterdun
van kleur
door
mee te draaien
in een malle maalstroom
van invallende gedachten
een walsend dansje
willen laten doen
op de golven van
een glimlach
ja te vliegen
als een vogel
op de vleugels
van de tijd
maar
zo traag
en zwaar
zonder maat
vallen mij vandaag
de dag de woorden
ik krijg ze niet
geordend en geboekstaafd
naar herinnering
of vorm
want
om mij heen
en in en boven
alles wat mijn ogen
moeten geloven
zucht en steunt het
van pijn en angst
en kwaadheid
traag danst
een stroom
van letters
en ellende
van het laatste
nieuws mij
bij voortduur
voor de ogen
ja
zwaarmoedig
is de aarde
het rommelt overal
het dreint van onvrede
het schreeuwt van leegheid
en de dood maait vele
levens weg door toedoen
van wat idioten met
een malle ideologie
die zelf niet weten
hoe het in de wereld
morgen ooit weer
verder moet
nu
zit ik hier
en mijmer wat
gedachten los
en tracht ze
met wat holle woorden
te vangen in de zin
van het bestaan
en tel ondertussen
de sterren
vol van stof
nu schep ik
handen vol
met water tegen
beter weten in
en verzamel tranen
van mij onbekende
mensen
ik handkus naar
problemen torenhoog
en zaai heel eigenwijs
wat vluchtige liefde
in het volle rond
van een al te
bleke maan
nu poot ik her
en der wat gedurfde
restjes hoop in
de donkere aarde
van de nacht
nu zwerf ik
alle dagen ontdaan
wat in het rond
en verzamel
brokjes en beelden
van een andere waarheid
die goed verborgen ligt
achter de oppervlakte
van wat tere schoonheid
van een alledaagse werkelijkheid
hoewel zelfs die
te vaak
al lang niet meer
wordt opgemerkt
ik weet
het is niets waard
het heeft geen zin
het doet niet
alle verdriet
teniet
maar toch
ik kan niet laten
om te reiken
naar het wonder
dat toch alle dagen
onverwacht
en heel zacht
wat fluisteringen
langs de hemel zendt
vol van beloften
en met vederlichte
tred van ritme
en muziek wat
vergezichten
openen wil
op een zorgeloze
toekomst ver van
alle pijn en
duisternis
ik klem
mij vast
aan wat
niet is
althans
nog niet
want
immers
biedt dit leven
geen houvast
dan de liefde
maar zelfs die
is niet concreet
maar een belofte
op een diepere
gedachte dan
de dood
en daarom
laat ik los
laat gaan
wat overbodig
en te hard is
voor mijn hart
en geef mij over
aan wat groter
is dan ik
geborgen
en verward
wacht ik
op licht
en kom
op adem
in de wind
van wat
voorbij
waait
Zucht.....
BeantwoordenVerwijderenWat een vertrouwen..
Wacht ... zelfs een zucht wordt gehoord ...
Verwijderen